WAT ALLEEN DE MEISJES KUNNEN

WAT ALLEEN MEISJES KUNNEN

Kim zat op de oude trap, achterin de tuin. Braamstruiken schermden de rest van de huizen af en hier kon niemand haar zien.

    Goed, dacht ze. Vooruit met de geit. Ze sperde haar ogen wijd open en concentreerde zich zo hard dat ze op het puntje van haar tong beet. Gisteren zag ik mijn eerste spook. Dan moet een regenboogbel mij toch ook wel lukken?

    Niet dat het spook nu zo bijzonder was geweest. Gewoon een klein, wit wolkje dat voor haar uit stoof toen ze over de schemerige gang naar de wc liep.

    Ze was niet eens geschrokken, daarvoor was het spook toch echt te klein geweest en ze had enkel gedacht: Prima. Nu ben ik blijkbaar oud genoeg om spoken te zien.

    Nee, niet aan het spook denken. Het gaat om de regenboogbel.

    Kim had haar moeder er twee keer eentje zien blazen en haar moeder had vast niet doorgehad dat Kim toekeek. Instinctief had Kim geweten dat dit iets erg privé was, even privé als het afvegen van je billen, en ze was op haar tenen weggeslopen.

    Ze trok naar handen langzaam uit elkaar en haar vingertoppen begonnen te tintelen. Ja, daar kwam de bel al, tussen haar duimen en wijsvingers.

    Je moest blazen maar op heel andere manier dan lucht door je mond. Ik moet hem vol dromen blazen terwijl ik mijn vingers verder uit elkaar beweeg.

    De bel was intussen zo groot als haar hoofd en honderden kleuren zwierden over het oppervlak. Er waren tinten bij die je in geen enkele verfdoos kon vinden, zag ze. Een wit zo helder dat het weer zwart werd, het bittere groen van afgunst, het goudgeel van boterbloemen die enkel op de grazige weiden van het Paradijs bloeiden.

    'Je bent er bijna,' kwam de stem van haar moeder. 'Hou hem nu stil.'

    Ze keek niet op. Eigenlijk had ze haar moeder hier wel verwacht. Moeders weten precies wanneer ze echt nodig zijn. Bovendien kon Magdalena even goed sluipen als een kat, zelfs als ze naaldhakken droeg.

    'De volgende keer kun je beter op je kamer doen,' zei haar moeder. 'Met de deur op slot. Stel je voor dat een man je een regenboogbel ziet blazen?'

    'Is het verboden, dan?'

    'Nou nee. Maar het is iets wat alleen meisjes kunnen doen. Het zou die arme schatten ze stikjaloers maken.'

    'Ons geheim,' knikte Kim. 'Ik snap het.'

    'Als je bel groot genoeg is,' zei haar moeder, 'dan kun je erin stappen.'

    'Zo?'

    'Precies! Zie je hoe mooi de wereld er nu uitziet? Zelfs die opengebarsten vuilniszak lijkt vol juwelen te zitten Dat autowrak daar, het zou de Gouden Koets van koning Willem-Alexander zelf kunnen zijn.' Ze glimlachte. 'En weet je wat het mooiste is? Binnen de bel staat de tijd zo goed als stil. Ik heb er een keer een hele Suzanne Vermeer in uitgelezen en dat was tussen het toetje en het inruimen van de afwasmachine in.' Ze wees. 'En kijk daar eens?'

    'Wow. Een Pokemon, een echte Zapdos, en ik zie hem gewoon, zonder telefoontje!'

'Papa?'

    Jonathan's vader keek op van de fiets die omgekeerd op de tegels stond. 'Zeg het eens, jongen?'

    'Ik zag mama en Kim, op de trap achter. Ze bliezen zeepbellen. Hele grote zeepbellen.'

    Zijn vader legde de doos met plakkers en bandenspanners neer.

    'Bellen in alle kleuren van de regenboog?'

    'Maar er was geen zeepsop. Die bellen kwamen gewoon uit hun vingers.'

    'Heb het er nooit met ze over. Dat is iets dat enkel meisjes kunnen en ze denken dat het hun geheim is.' Hij legde zijn hand op de schouder van zijn zoon, kneep. 'Zullen we dat zo maar houden? Iedereen heeft recht op haar geheimpjes.'

    'Maar het was zo mooi, zo....' Jonathan spreidde zijn handen. 'Zo stil. Net alsof mij hoofd helemaal leeg en rustig werd als ik naar die kleuren keek.' Hij tuitte zijn lippen. 'Kan ik niet.... Ook als ik maar een jongen ben?'

    Zijn vader lachte. 'Wordt nu niet jaloers! Wij mannen hebben onze eigen geheimen.' Hij zocht de hemel af. 'Ja, die donderwolken daar. Zij zijn intussen vlakbij. Merk je hoe donker de hemel wordt?'

    'Ja?'

    'Ren naar de werkplaats en haal onze mokerhamers. De grote en de kleine.'

    Jaap heeft de vorige nacht nog naar Thor, the Dark World, gekeken. 'Bedoel je dat...

    'Donder en bliksem komen heus niet vanzelf. Let maar eens op. Als er niemand is om naar de wolken te kijken, onweert het nooit.'

Jonathan schoot de tuin door en zijn voeten leken de grond amper te raken. Zij hebben hun bellen en kleuren, ging het door hem heen, en wij de donder en bliksem. Dat is toch prima geregeld?