DE PRIJS VAN DE POORTEN 2

DE PRIJS VAN DE POORTEN 2

Eens in de honderd jaar

'Je gaat zeker weer naar je club?' vroeg Gerts vrouw.

    'Klopt. Het wordt niet laat, Cis. Hoogstens negen uur

    'Veel plezier dan. Ik ga dokter Tinus kijken denk ik.' Cisca wierp hem een kushandje toe.

Het was de zesde bijeenkomst en een van de oudste leden was de vorige keer niet komen opdagen. Juriaan, de archeoloog die als student Klassieke Talen die schriftrol in een volslagen onbekende taal uiteindelijk toch niet had gekocht.

    'Het was alsof ik die hiëroglyfen recht in mijn hoofd zongen,' had Juriaan hen verteld. 'Een lied over vogels met veren van vuur en een prinses die met luipaarden vree. Het was groots en glanzend, vol krullen en goud. Als een Wagneriaanse opera.

    Ik ontdekte de schriftrol in een Praags antiekwinkeltje en ik stond intussen zo gierend rood dat zelfs een hamburger mij een onverstandige aankoop leek. Toen de spijt begon, zat ik al in het vliegtuig.

    Het volgende jaar veranderde ik van studierichting. Archeologen vinden verdwenen zaken en letterkundigen lezen alleen maar wat er al is en daar hoorde mijn schriftrol beslist niet bij.

'Iemand nog iets te melden?' vroeg Ronald zodra iedereen zat.

     'Welzeker!' Antoon Leidecker, hun enige Belgische lid, veerde op. 'Het is in Antwerpen en deze nacht nog!'

    Gert hamerde om stilte. 'Een poort, Antoon?'

    'Eens in de honderd jaar en het mooie is dat je niet eens een maagd hoeft te offeren of vingers moet afhakken. De veer van een zwarte haan is alles wat je nodig hebt om veilig over de drempel te stappen. Ik heb er eentje in de kofferbak liggen. Nog niet geslacht. Vers leek mij het beste.'

Ze pasten met hun achten net in het bestelbusje van Mehmet. Als kind had Mehmet de weg naar Irem van de Duizend Zuilen over de duinen zien slingeren.

    'Het magische bloed van de djinns stroomt door je aderen,' had de oude man die plotseling verschenen was, hem verteld. 'Volg mij en je zult voor eeuwig leven en je baden in rozenwater.'

    Dat Mehmet nu in een busje van het Leerlingenvervoer reed, maakte duidelijk dat hij die uitnodiging niet had geaccepteerd.

Ciska nam bij de derde toon op.

    ''Het wordt een latertje,' vertelde hij haar. 'Er kwam iets tussen. We moeten helemaal naar Antwerpen.'

    'Het heeft met jullie hobby te maken?'

    'Ja. Eigenlijk wel.'

    'Zorg dat je morgen voor vieren thuis bent. Dan begint de wedstrijd.'

    'O, beslist.'

    Hij had Cisca eerlijk over zijn club verteld. Dat ze ooggetuigenverslagen verzamelden van mensen die iets wonderbaarlijks meegemaakt hadden. Hij had haar zelfs over zijn eigen poort verteld maar Cisca geloofde waarschijnlijk dat het iets was dat hij als kind gefantaseerd of gedroomd had.

    Hij draaide zich naar Leidecker die op de bank achter hem zat.

    'Die poort? Waar leidt hij eigenlijk heen?'

    'In het Compendium Magistrum noemden ze het de Weg naar het Veelkleurige Land. Wat weinig zegt. Soms noemen de occultisten het rijk van de Seelie zo, maar vaak bedoelen ze er ook het Paradijs mee.'

    'Maak mij niet uit ,' zei Yolante die de tweede date met een jongen afgebeld had. De jongen beweerde over water te kunnen lopen. Hij had dat gedemonstreerd door op de gracht voor de Flehite te wandelen maar Yolante maakte zichzelf wijs dat hij drugs in haar wijn gedaan had.

    'Het maakt mij absoluut niets uit!' herhaalde ze. 'Al was het de poort naar de Zevende Cirkel van de Hel. Zolang het maar een poort is!'

    Gert voelde precies hetzelfde: een puberjoch wil alleen met een beeldschone vrouw trouwen. Een dertiger is dik tevreden met een vrouw die aardig en interessant is en vindt beeldschoon zelfs lastig. Maar dat gold niet voor poorten en tweede kansen.

    Antwerpen; ze reden door een wijk vol Jugendstil huizen en het regende. De keien glommen in de koplampen.

    'U heeft uw bestemming bereikt,' deelde de Tomtom mee.

'Eens in de honderd jaar,' mompelde Leidecker. 'En prompt te middernacht.'

    Een kerkklok begon te beieren. Een tweede klok volgde.

    Halverwege een gevel verscheen een lichtpunt en het was dezelfde groene gloed die Gert zich herinnerde. Precies dezelfde.

    De illusie waaierde van de poort uit over de keien tot ze in een laan van hoge bomen stonden.

    Leidecker snelde als eerste door de poort, zijn hanenveer triomfantelijk opgeheven. Mehmet volgde. Toen de andere vijf en ineens stonden Gert en Ronald als enigen naast het busje.

    De poort begon te pulseren zodra de laatste klokslag wegstierf en ze wisten dat de doorgang nu elke seconde kon verdwijnen.

    'Ik zou de volgende maand met Roberto gaan backpacken in China,' zei Ronald. 'Je kent het wel van die plaatjes. Waanzinnig hoge rotsen met watervallen en slierende mist. Als iets uit een sprookje.'

    'Jullie zijn al vijf jaar samen, toch?'

    'Ja, ik denk dat Roberto eindelijk de ware is.'

    'Morgen heeft mijn oudste dochter een wedstrijd schoonspringen en wie weet wint ze,' zei Gert. 'Weet je, als ik naar Ciska en de meiden kijk, kan ik mijn ogen amper geloven. Dat ze bij mij horen.'

    'Poorten,' snoof Gert. Ze draaiden zich als één man om en de zwarte veren dwarrelden omlaag naar de keien die niet langer verlicht werden door de gloed van het Veelkleurige Land.