Deviation Actions
Description
Tekst voor WONDERBAARLIJKE VERHALEN UIT HET DUISTERE GERANIUMWOUD taisteng.deviantart.com/galler…
CHERUBIJNTJES VISSEN VANAF LAPUTA
Op onze laatste dag in Madeira vertelde de schoonmaakster ons dat Laputa, de befaamde vliegende stad, boven Funchal rondzweefde. Er waren nog kaartjes te krijgen bij de kiosk tegenover hotel Asul, voegde ze toe, mochten we zin hebben in een ritje omhoog.
Josje wierp een blik op haar horloge: 'We hebben nog wel even voor we moeten inchecken. Als we nu niet gaan, krijgen we vast spijt.'
'Jullie hebben alle tijd in de wereld,' zei de dame. 'Zolang dat geval boven de stad hangt, zijn alle vluchten afgelast.'
Nu bleken de kaartjes allesbehalve goedkoop en ze hadden ons ook wel mogen vertellen dat de enige route via ballon was. Een ballon die nog het meest op een lappendeken leek dankzij al de plakkers en dichtgenaaide scheuren. Bovendien vonden ze een reling om het mandje overbodig.
Ik beweer wel dat ik geen last van hoogtevrees heb maar dat is een vuile leugen. Ik klemde mijn kaken op elkaar toen de ballonman de kabel loshaakte en we pijlsnel omhoog wiebelde.
Halverwege doken de eerste de eerste reuzenalbatrossen op. Ze cirkelden om de ballon en de blik in hun gele glitterogen beviel mij allerminst.
'Waar zijn ze op uit?' vroeg ik de bestuurder. 'Hadden wat gedroogde spierinkjes mee moeten nemen?'
De ballonman grinnikte: dit was duidelijk een vraag die alleen een domme toerist zou stellen.
'Een reuzenalbatros die spierinkjes eet?' Het gegrinnik ging in een onsympathieke schaterlach over. 'Hi ho haha! Nee, nee, signor, die krengen hebben een bloedhekel aan vis. Ze hopen gewoon dat we lek raken.' Hij gebaarde naar de rondcirkelende vogels. 'Soms proberen ze een duikvlucht om een gat in de ballon te klauwen.' Hij ritste zijn aktetas open en schoof een nieuw magazijn in zijn Uzi. 'Daarom heb ik deze vriend altijd onder handbereik.'
'Dat is een hele geruststelling,' zei ik.
Laputa leek absoluut niet op even fameuze steden als Wenen of Boedapest. Er was amper iets versierd en zelfs hun enige kerk was uit balsahout en beschilderd piepschuim opgetrokken. Eigenlijk zag het er er allemaal een beetje armoedig uit, maar ik kon mij voorstellen dat bakstenen en cement nogal prijzig zijn als je ze per ballon moet aanvoeren.
Op het uitkijkplatform van de Maria-van-de-Barmhartige-Pelikanen kapel ontmoetten we een sportvisser. De naam was Bill Waynes uit Oklahoma , zoals hij ons prompt vertelde. Hij haalde net zijn lijn binnen.
'Wat hoop je te vangen, Bill?' vroeg ik. 'Zwaluwen soms?'
Het was niet eens zo'n onzinnige vraag. We zaten zeker vier mijl hoog en de zee leek weinig meer dan een mistige cirkel. Geen vislijn kon ooit lang genoeg wezen om het water te halen.
'Geen vogels, mister,' was zijn antwoord. 'Engelen. Om meer precies te zijn, cherubijntjes.' Hij duwde mij zijn hengel in handen. 'Wil je het eens proberen?'
'Yes!' riep Josje. 'Sla een engel voor mij aan de haak, Teng!' Ze wendde zich tot de visser. 'Mijn moeder verzamelt ze weet u.'
'Levende engelen? Dan moet je moeder een allemachtig dappere vrouw zijn. (A hell of a tough lady.)
Ik had het hart niet om hem te vertellen dat de engeltjes van mijn schoonmoeder uitsluitend van porselein en glas waren.
Ik voelde vrijwel meteen een licht rukje. Alsof er iets aan het aas knabbelde.
'Blijf de lijn binnenhalen,' zei Bill. 'Ja, goed zo. Kwispel maar wat met het uiteinde. Dan hou je ze nieuwsgierig.'
'Wat gebruikte je als aas?' vroeg ik. 'Fondanten suikerbeestjes?'
Op alle plaatjes en in de kerken zagen cherubijntjes eruit als allemachtig weldoorvoede kleuters.
'Nah,' zei Bill, 'daar trappen ze niet meer in.' Hij leunde over balustrade. 'Daar heb je hem.' Hij deinsde terug. 'Sheet! Dat is geen engel...'
Het ding dat met een bons op de uitkijktoren landde, had veren maar daar hield elke gelijkenis met cherubijntjes wel mee op. Deze veren waren zo zwart als pek en vol weerhaken. Uit de muil droop een groen gif dat zich sissend de tegels inbeet. Dit was een muil waaruit zeker nooit iets geklonken had dat ook maar vagelijk op een psalm leek.
'Ik stel voor dat we keihard wegrennen,' zei Bill en hij was de eerste die de ingang van de wenteltrap bereikte.
Ik smakte de deur dicht in het gezicht van de schuimbekkende demon en schoof de grendels dicht. Het waren dikke staven staal en ze gleden verrassend soepel in de ringen.
De demon bonsde op de deur. 'Wilt u alsjeblieft naar buiten komen? Laat mij uw hart uit de borstkas rukken en uw hoofd plat stampen.'
'Het moet een goed opgevoede demon zijn,' zei Josje.' Hoorde je dat? Hij zei "alsjeblieft".'
Toen we uit de uitgang stommelden, zag ik Josje haar rugzakje openritsen. Ze glimlachte als een kat die net een kanarie verschalkt had zoals Bill zou zeggen. 'Ik kreeg een van zijn veren te pakken! Mijn moeder zal er zo blij mee zijn!'
'Maar dat was geen engel!' protesteerde ik.
'Alle demonen begonnen als engel. Een gevallen engel is nog steeds een engel.'