Hoe het Duistere Geraniumwoud begon

Hoe het Duistere Geraniumwoud begon, een verhaal voor Museum Smaak stichtingsmaak.nl/

Iedereen heeft over wietplantages gehoord.

Op zolders en in garageboxen, in verlaten atoomschuilkelders: overal staan die vrolijke plantjes te groeien en bloeien onder suizelende hoogspanningslampen.

Dat gebeurt zelfs in de beste wijken, waar gestudeerde mensen wonen die toch beter hadden moeten weten. Of misschien juist in de beste wijken. Want tja, wat moet je anders: met de hypotheek voor je derde vakantiehuis, het liggeld van je zeiljacht en je gloednieuwe Russische bruid?

Waar de politie en het OM echter angstvallig over zwijgen, zijn de illegale geraniumplantages.

'Illegale geraniumplantages?' roep je. 'Wablief? Daar heb ik echt nog nooit van gehoord.'

Wat aangeeft hoe groot het probleem is.

Geraniumblaadjes kun je gedroogd roken of in een zompige botercake verwerken. Anderen pureren de stengels en mengen ze met vlierbessap. De smaak blijft in alle gevallen afgrijselijk.

De zielige geranium-verslaafden kun je makkelijk herkennen.

Ze roepen een fietsend meisje 'Pas op, je wiel draait!' na en barsten dan in een weinig aanstekelijke schaterlach uit. Ze vlechten plastic bloemen in het draagmandje van hun fiets of lopen in groepen van twintig over het perron terwijl ze 'Lah duh leeuw nie in sun hempie staan!' joelen. Geraniumblaadjes zijn vreselijk verslavend: elke nacht worden complete bloembakken leeggeroofd door lieden die op zoek zijn naar hun 'kick' en van hun dealer 'Op de straathoek wordt niet gepoft' te horen kregen.

Niet dat het helpt: van normale geraniums wordt je hoogstens misselijk.

Nee, het gaat hier om genetisch gemanipuleerde supergeraniums. Ze groeien aanzienlijk sneller dan de spreekwoordelijke kool en bloeien het hele jaar door. De meeste komen naar verluid uit geheime Russische laboratoria of uit Scherpenzeel.

In oktober ging het mis, een dag voor het eindfeest van pop-up museum SMAAK.

Joris 'de Snor' Miggelbeek ontvreemde een pas gearriveerd exemplaar van zijn baas en gaf het aan zijn vriendin Jasmijn. Jasmijn was immers dol op planten en bloemen en Joris had nog wat goed te maken.

Het kussen van het barmeisje van de Gulden Kroes terwijl Jasmijn op de wc zat, om precies te zijn. Waar ze niet lang bleef, omdat het water weer eens enkeldiep saan de voet van de trap stond.

'Voor jou,' mompelde hij en dook alvast ineen, maar Jasmijn gaf hem geen nieuwe oorvijg.

'Wat enig, Snor!' kraaide ze. 'En hij kleurt zo mooi bij mijn haar.'

De volgende ochtend wekte een juichkreet van zijn geliefde hem.

'Kijk toch eens, Snor!' joelde ze. 'Hij heb allemaal zijtakkies gekregen en zitten nog veels meer bloemen aan.!'

En inderdaad, de plant was zo uitgedijd dat Jasmijn hem in een zinken emmer van haar grootmoeder moest op overplanten.

Nu zat Jasmijn op Dahlia-vereniging Ons Genoegen en ze had daar een dozijn even bloemminnende vriendinnen.

Jessica en Kim kregen de eerste stekjes en met hen ging het net zo als met Jasmijn: de volgende dag waren ze al rijp voor de plantenbak. En wat belangrijker was: te stekken. Fatima en Willemijn zetten de gloednieuwe geraniums vervolgens in hun volkstuintje en daarna ging het allemachtig snel.

De plantsoenendienst probeerde het eerst met van die draaimeswagens waarmee ze struiken bijsneden, toen met vlammenwerpers, maar het was al te laat.

De geraniums waren ergens achter het Eemplein begonnen en slingerden de bibliotheek in door een open raampje. Wie had ooit gedacht dat de boeken van Nederlandse misdaadschrijfsters zo'n goede aarde vormden nadat het sprinkler-systeem ze terdege bevochtigd had?

Het dak van Dara barstte de volgende dag open en de geraniums sloegen in een rood en groene vloedgolf over de spoordijk heen.

Zelfs een Russische Siberië Expres locomotief met een sneeuwschuiver kwam niet meer door die berg van traag kronkelende takken en rap openvouwende bloemen heen.

Het Pieters en Bloklands Gasthuis was het volgende slachtoffer: het ging zo goed als kopje onder en je zag alleen de daken nog boven de geraniumtoppen uitsteken.

Aan het eind van de week reikte het Duistere Geraniumwoud van Spakenburg tot Achterveld.

'We kunnen een atoombom van de Amerikanen lenen,' stelde generaal Westervorden voor (die overigens in Den Helder woonde en dus absoluut niet in de buurt van Amersfoort) 'Of anders van de Noord-Koreanen? Een kleintje dan en natuurlijk nadat we iedereen geëvacueerd hebben.'

Maar dat vond zelfs de PVV geen goed idee.

Niet iedereen vluchtte uiteindelijk weg. Voor sommige lieden was een wildernis vol vlezige geraniumstammen en steels geritsel juist precies wat ze zochten.

Dappere reizigers die zich in het schemerige woud waagden, vertelden over Hotel de Tabaksplant waar kaarsen met groene vlammen achter de ramen brandden en een vreemd iel gezang uit de schoorstenen klonk. 'Alsof engelen hun hosanna oefenden,' zei een expeditielid, 'maar dan wel erg jonge engelen die net de baard in de keel kregen.'

En dan was er de fontein waaruit bruisend Drie Ringen bier spoot, nachtmotten met vleugels zo wijd als visarenden.

Andere verhalen zijn minder geloofwaardig zoals ontmoetingen met kabouters die allemaal Hans heetten, of de heks met haar glutenvrij koekhuisje.

De regering deed het enige dat nog overbleef: ze verklaarde het Amersfoortse Geraniumwoud tot natuurreservaat en zette er een hoog hek omheen. Uiteraard wel met kassa's waar je zakjes gedroogde cantharellen en beukennootjes kon kopen om de kabouters te voeren.

Meer Duistere Geraniumwoud verhalen taisteng.deviantart.com/galler…