De jachtpopppen van slot Loevestein

Digital art based on my own stock
still available as cover for non-Dutch language publications

DE JACHTPOPPEN VAN SLOT LOEVESTEIN

Vandaag was het een perfecte dag on langs de rivier te fietsen: een stralend blauwe hemel met een heerlijk koel briesje, meeuwen die door de hemel cirkelden en minstens honderd kikkers die uitbundig kwaakten in de ondergelopen uiterwaarden. Puur Zwitserleven en een god in Frankrijk kon het niet beter hebben.
We reden over de dijk en elke keer dat we een veerboot tegenkwamen, staken we de rivier over. Mijn vrouw Josje is dol op veerboten en ik heb zelf niets tegen eenvoudige genoegens.

Toen we bij slot Loevestein arriveerden, was er net zo'n country fair bezig: rijen kraampjes vol semi-antieke spullen die ik nog niet zou willen hebben als ze mij betaalden om het mee te nemen.
Een groep zangers die als vissers verkleed waren, galmden een zeemanslied over de genadeloze zee en de schandalig lage prijs van de vissen die 'betaald werden met het leven van den arme matroos en de tranen van sien soete lief'.
'Zeg, jongeman,' klonk er een stem achter mij, 'ik heb hier exact wat je zoekt.'
Nu werd ik ergens middenin de vorige eeuw geboren, in 1952 om precies te zijn, en word ik zelden meer als 'jongeman' aangesproken.
Toen ik mij omdraaide begreep ik waarom ik nooit meer dan een jongen in haar ogen kon zijn. Deze dame was zo oud als de hoge eikenbomen van de oprijlaan zelf . Ze had hier waarschijnlijk al achter haar kraam gestaan toen de eerste steen van het kasteel gelegd werd.
Vraag mij niet hoe ik dat wist, want er viel geen rimpel op haar gezicht te bekennen en haar dikke vlecht was glanzend zwart, maar wij fantasy-schrijvers hebben daar een soort zesde zintuig voor. De albinovleermuis die op haar schouder zat, was ook een aanwijzing die zelfs my dear Watson waarschijnlijk opgemerkt zou hebben.
Ze gebaarde naar een leunstoel waarop twee behoorlijk lelijke poppen uitgestald stonden. Of nee, ze waren daar niet uitgestald. Het was actiever: ze zaten daar. De grootste pop hield een oplichtende bol met een vaal-groene stek op haar schoot.
'Jij verzamelt poppen,' verklaarde de vrouw, 'en deze twee zijn onovertroffen! Wind deze jachtpoppen op en ze kruipen de villa in van je grootste vijand, zonder de meest alerte bloedhond of waakkraai te wekken. De pop met de kanten jurk, o ja,  ze heeft een dozijn holle naalden in haar naaiset en elke naald is de vers geplukte tand van een cobra. Een prikje in de halsslagader van je vijand en hij zal niet eens de kans krijgen om te schreeuwen.'
'Sorry mevrouw,' zei ik. 'Ik schrijf  soms over lieden die zoiets doen, maar eigenlijk liever niet. En ik verzamel absoluut geen antieke poppen.'
Ze hoorde mij niet of besloot mijn opmerking te negeren.
'Nu dat kleintje daar, jochie, die is echt iets unieks. Hij sluipt achter zijn slachtoffer aan en verslindt zijn schaduw. Hij likt al het zwart recht van de vloer en je weet wat er met mensen gebeurd die hun schaduw verliezen.' Ze legde een hand op mijn schouder. 'Ik weet gewoon zeker dat je die poppen wilt hebben.'
En ineens was dat waar. Er bestond niet kostbaarders, niets verzamelbaarders in de wereld dan deze twee poppen.
'U heeft gelijk. Wat kosten ze?'
Niet dat het er iets toe deed. Ik wilde poppen zo graag hebben dat ik bereid was elke prijs te betalen.

'Ze hadden geen tonic meer,' zei Josje, 'dus ik kocht maar een cola light voor je,' en duwde een ijskoud flesje in mijn hand. 'Waar zit je zo naar te turen? Vertel mij nu niet dat je ineens poppen gaat verzamelen?'
Misschien was het de manier waarop ze dat zei, bijna ginnegappend: ineens wilde ik die poppen niet meer
hebben. Ik kon mij zelfs niet voorstellen dat ik ooit naar ze verlangd had.
De dame siste. 'Hoe wist je dat, vrouw? Hoe wist je dat de enige juiste tegenspreuk 'Ze hadden geen tonic meer, dus ik kocht maar een cola light voor je,' was? Ben je zelf ook een heks? Een duister-elf?'
Josje keek haar aan, schudde haar hoofd lichtelijk meewarig. 'Mijn man schrijft al zo'n veertig jaar fantasy. Ik heb wel eerder rare fans ontmoet.'
Er klonk geen donderslag en het kraampje loste ook niet in de lege lucht op maar plotseling waren de poppen rommelzooi en de vrouw volkomen gewoontjes.

Zwarte magie kan behoorlijk gevaarlijk zijn, vooral voor dromerige schrijvers. Het is daarom handig als ze een vrouw hebben die een beetje op de hoogte is.

MEER VERHALEN VOOR MUSEUM SMAAK taisteng.deviantart.com/galler…